30-01-2006---82 km---Utrecht binnenstad

Binnen enkele kilometers protesteert mijn lichaam/hart (deze week begonnen met gewicht heffen) dus dan maar rustig para-sailen (gewoon slipstreamen) met een hartslag onder de 150... Prachtig, je pakt de wiel van een goed gekleed moeder die lekker eroplos trapt... om de 5-20 meter 1 pedaalslag... Tijdens het nuttigen van bananen zag ik twee dames aandachtig op een punt staren in het verlengde van Kanaalstraat in Lombok. Op de stoep werd de spullen van haar op de straat gegooid door haar huisgenoten, ze was bezig met verhuizen... Na een beetje opgeruimd te hebben mocht ik een foto maken.

Vandaag 2 mensen geschrokken van mij omdat ik bij de stoplichten te dicht bij hun ging gaan staan, vooral de uitstekende lamp op mijn helm ervaarde iemand als een `zwarte vlek`, ach ze konden wel erom lachten... Kwam toevallig met een Duits stel in een gezellig gesprek wat later omsloeg toen zij vertelde dat wielrenners asociaal waren omdat ze altijd de weg opeisden en drammerig waren. Op mijn beurt vertelde ik dat ik ermee eens was maar dat het van beiden kanten even irritant is (met z`n 2en vierbaans weg opeisen!).... Aarghh! waar is de manenschijn ik wil weer dolgraag de magische verlichting van de maan op mijn met liefde verwerkte frame/materiaal schijnt, een absolute meditatie! ik hoor, zie, voel verder helemaal niks anders dan het genot van één worden, samensmelten met mijn nooit zeurende compagnon.